در «کوچه‌های آفتاب» از تهران می‌شنویم؛

روایت‌هایی که هر صبح، ترسان و پریشان، در طلب تمنای زرین امید، بیدار می‌شود.

در تهران، انتظار، معطلی نیست—حضوری است ناخودآگاه.

و صبر، نه تحملی کهن، بلکه ظرفیتی برای دریافت آن لحظه‌های زرین است؛ لحظه‌هایی که زندگی شهری را معنا می‌بخشند.

آنگاه که شتابِ روزمرگی ما را تا مرز پاشیدگی می‌کشاند، نگاه‌مان به شمال می‌چرخد—به کوه‌های البرز، لنگرگاه بصری ثبات.

آنجا، میان آسمان و زمین، امید متولد می‌شود: سوخت دیرینه‌ا‌ی برای ماندن در تهران؛ نیرویی برای ادامه دادن، در دل دلتنگی.

تهران، حاصل جمعِ همین تضادهاست: شتابی که به صبر می‌انجامد، و گذشته‌ایکه پشتوانه‌ی امید است.

و «کوچه‌های آفتاب»، عهد نانوشته‌ی این شهر با ماست—عهدِ دوباره برخاستن.

این تجربه‌ی مشترک، این حس یگانه‌ی خستگی و امید، پیوندی‌ست ناگسستنی؛

پیوندی که ما را، در میان تمام هیاهوها، به این خاک گره می‌زند—و تهران را، خانه می‌سازد.

حامی مالی این شماره “بیمه‌ی دانا” است.

Hosted by Simplecast, an AdsWizz company. See pcm.adswizz.com for information about our collection and use of personal data for advertising.

See omnystudio.com/listener for privacy information.